ΑΛΦΑΒΗΤΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως.
Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα)ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-
-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-
-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-
-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ
ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ
ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ
(Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ
ΕΨΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ
(ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:
Αλ = Ο νοητός ήλιος
Φα-ος = Το φως
Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την
Γα = Γη (δωρικός τύπος)
Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως
Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στη = προστακτική ρήματος ίστημι
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα
Ζή = προστακτική ρήματος ζω
Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
Θη = προστακτική ρήματος θέτω
Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ
Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-
πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά)
Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη)
Νύξ = νύκτα
Ο = το οποίο, που
Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι) Κ.Ο..Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...(;)
ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.
ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!
=======================
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΞ
Α αρχική δύναμη του στοιχείου
Β ενέργεια επί του στερεού
Γ γήινο
Δ δύναμη που δομεί
Ε οριζόντια πορεία
Ζ ζωή
Η διπλή ακτινοβολία ενέργειας
Θ θέαση, θεός
Ι ακτινοβολία ενέργειας
Κ τα κάτω
Λ φωτισμός (ουρ) &υγρό (χοϊκά)
Μ ορατή φύση
Ν νους (ουρ) & νερά (χοϊκά)
Ξ =ΚΣ η κάσα, σώματα με μοριακή δομή
Ο κλεισμένο σε χώρο
Π πάτριο, πυρ, πνοή
Ρ υπέρτατο φωτισμό (ουρ), ροή (χοϊκά)
Σ εσωτερικά στοιχεία
Τ στερεό
Υ συσσωρευμένη δύναμη
Φ φως
Χ χοϊκά στοιχεία
Ψ =ΠΣ πυρ σε θέα εσωτερική
Ω στον πλανήτη γη
========================================
Τα γράμματα και οι ιδιότητές τους
Read more: http://www.i-diadromi.gr/2015/03/blog-post_626.html#ixzz3TLf4PSVi
Μερικές ιδιότητες των γραμμάτων
-Α- Νοητικό - πνευματικό δημιούργημα. Αποδίδει έννοιες συγκεντρώσεως (ατόμων, ιδιοτήτων, ικανοτήτων, ιδεών κτλ.) .......( αγορά, αργώ, Απόλλων, Αλέξανδρος, αριθμός, Αθήνα κτλ.)  το γράμμα αυτό σαν σχήμα, είναι μια κάτοψη Αποθήκης. 
Το Α όμως, έχει και την έννοια της στερήσεως, αλλά ...αυτό εάν και μόνο είναι επικεφαλής 3σύλλαβων λέξεων: άοσμο, άγευστο, άχρωμο, άχρηστο κτλ. 
-Β-  Φυσικό γράμμα και αντιπροσωπεύει την Βοή πνέοντος ισχυρού ανέμου, ενισχύει την κωδική έννοια του φωνήεντος , αλλά και του σύμφωνου, που ακολουθεί. (Βουνό, βία, βοή, βίος, βάρος, βαθύ, βροχή, ύβρις, βροντή, βρόχος κτλ.)  Το γράμμα αυτό σαν σχήμα, είναι η όψη οροσειράς. 
-Γ- Τεχνητό γράμμα και παριστάνει την παλίνδρομο, υγρή κίνηση. (γλώσσα,
γράμμα, γραμμή κτλ.)
-Δ-  Αποδίδει την έννοια μεγάλης φυσικής δυνάμεως. (Δίας, Δράκων, δρυς, δένδρο, Δελφοί, Δρυίδες κτλ.). Έχει σαν σχήμα το Δένδρο.
-Ε-  Το ιερό γράμμα της Δωδώνης και των Δελφών. Είναι πνευματικό δημιούργημα και παριστά την διαχρονικότητα. Όπου Ε και διαχρονικότητα. Σαν σχήμα το γράμμα αναπαριστά με τις 3 οριζόντιες γραμμές, τους 3 χρόνους ενωμένους μεταξύ τους με την κάθετο γραμμή. Είναι κυριολεκτικά, η σχηματική αναπαράσταση των 3 ενοποιημένων χρόνων. (Παρ-Ε-ελθόντος, Εν-Ε-στώτος, Μ-Ε-λλοντος), (εποχή, έτος, Έαρ, έμβρυο, εορτή, ερωή, Έρως, ένωση, έθιμο κτλ.)
-Ζ-. Είναι δια-νοητικό δημιούργημα, [που παριστά σχηματικά, την συνένωση δύο διαφορετικών εννοιών. Παριστά την Ζ-εύξη. ( Ζωή, ζυγός, ζεύγος, Ζευς, ζύμη, ζέστη κτλ.)
-Η- Είναι τεχνητό γράμμα και η παρουσία του προσδίδει Η-γετική έννοια. (ήθος, Ηρακλής, Ήρα, ηθική, ηγέτης, ηγεμόνας, Ηελλάς (το Η αφαιρέθηκε από το ΗΕΛΛΑΣ και αντικαταστάθηκε από την δασεία. Μόνο στα γαλλικά παρέμεινε με την αρχική του ονομασία, HELLAS, κτλ)
-Θ-  Προσδίδει σε ένα όνομα κάποια θεϊκή προέλευση και ιδιότητα. (Θεός, θάνατος, θρησκεία, ήθος, θήλυ, έθιμο, θυσία, θάρρος, θεσμός, πειθώ κτλ.) 
-I-  Έχει την έννοια της ανθρώπινης ισχύος. (ισχύς, ικανός, ίππος, Ίκαρος, Ιάσων, ιερό κτλ.)
-Κ-.  Είναι φυσικό γράμμα. Έχει την έννοια του κρότου, χτύπημα με δύναμη. (κτύπος, κρόταλο, κραυγή, κένταυρος, κλάμα, κρίση κτλ.) 

-Λ-  Φυσικό γράμμα, που εκφράζει ομοειδή, ή ομοιογεννή. Βασική έννοια η φυλετική. Εκφράζει όμαιμα φύλα και φυλές. (Κέλτες, Γάλλοι, Ιταλοί, Άγγλοι, Ολλανδοί, Βέλγοι, Αλλεμάνιοι, Ελβετοί κτλ.) 
-Μ-  Υποδεικνύει κάποια ειδική μορφή ή ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, μια υπόμνηση και μια παρουσίαση ιδιαίτερων χαρακτηρισμάτων.      Ονόματα - λέξεις που το εκφράζουν καλύτερα ( Μέδουσα, Μανία, μανία, μορφή, μύηση, Μούσα, μίσος, μίμηση, μάθηση, κτλ.)  
-Ν-  Αποδίδει την διανόηση, νόηση, τον νου και τα σχετιζόμενα με νερά, στα οποία θεωρείται ότι υπάρχει ανωτέρα νοητική δύναμης. (νόηση, ναός, νους, νόμος, νύμφη, Νηρηίδα, νέκταρ, νόσος κτλ) 
-Ξ-  Τεχνητό σύνθετο γράμμα που προήλθε από την συνένωση (ηχητική και νοηματική) των γραμμάτων Χ - Κ - Γ , μετά του γράμματος Σ. Σε αυτή την περίπτωση το Σ, προσδιορίζεται από το Χ - Κ - Γ. Το Ξ από μόνο του και όταν δεν γνωρίζουμε την σύνθεση του, δύσκολα φανερώνει την ιδιότητα του. Το Ξ αναγνωρίζεται εάν γνωρίζουμε λοιπόν, την σύνθεση του, όπως (Κ+Σ = Ξίφος, ξηρός, κτλ) 
-Ο-  Αναπαριστά, το οπτικό μας πεδίο. Έχει την έννοια του προφανές, του υπάρχοντος εντός του οπτικού μας πεδίου. Του ορατού πράγματος,. Έχει την έννοια της χωροεπιφάνειας, όπως το Π και το Ω, επιφάνειας με όρια (όριο, όρμος, όραμα, οφθαλμός, όαση, όραση, όνομα κτλ.)
-Π-  Φυσικό γράμμα. Έχει την έννοια του χώρου, της επιφάνειας, της περιοχής. (Πέλαγος, πατρίδα, Πόντος, πέρας, παλάμη κτλ.) 
-Ρ-  Έχει την έννοια της ροής, των υγρών και των ενεργειών. (Ερωή, ροή, έρως, πυρ, πυραμίς, Κρόνος, Ρέα, επιρροή (διπλή δράση), κτλ.)
-Σ-  Ανήκει στα ανθρώπινα γράμματα. Φανερώνει την ανθρώπινη παρουσία και επιρροή. Π.χ. το ρήμα «ήταν», αναφέρεται για αντικείμενο. Το «ήσαν» αφορά ανθρώπους. (σώμα, σωματείο, σωματάρχης, στρατός, σοφός κτλ.). όπως σε όσες λέξεις περιέχεται το Σ, δείχνει και επέμβαση, ή χρήση, ή λειτουργία, κατεργασία ανθρώπου. (ανάσα, σιτάρι, ξύλο - κσύλο, ψυχή - πσυχή, νόσος στοά, σιωπή, ψωμί - πσωμί, σκαλίζω, σκέφτομαι, κτλ.)
-Τ-  Τεχνητό γράμμα που εκφράζει τέχνη και πράξη, επέμβαση. (Τέχνη, τύμπανο, τόξο, γλυπ-τ-ική, πρακτική, τρυπώ κτλ.)
-Υ-  Εκφράζει την συγκέντρωση υγρών και ενεργειών(δάκρυ,υγρασία,πυρ,υγεία,νύχτα,Υάδες,θήλυ,κτλ) 
-Φ- Τεχνητό άφωνο γράμμα, φανερώνει ιδιότητα που παράγεται κατόπιν συνεργίας και σύνθεσης και συμμετοχής, περισσότερων από ένα, πραγμάτων. Φανερώνει και κάτι που πράττεται από πρόθεση (φωτιά, φως, φύση, φόβος, φωνή, φράζω, φιλιά, φιλί, φύλακας, φύσημα, φαγητό κτλ.)
-Χ-. Τεχνητό γράμμα και εκφράζει μια νέα ιδιότητα, που προήρθε από την συνένωση δύο άλλων. 
Διασταυρώνει, διαχωρίζει, διανοίγει. (Χείρων Χαμαιλέων χαλάζι, Αχιλλέας, (ούτε θνητός ούτε αθάνατος) χέρι, χαρά, χάροντας, χαράδρα, χείμαρρος, χαράδρα, χαμόγελο, χειμώνας, χρησμός κτλ.)  
-Ψ-  Τεχνητό γράμμα που προήλθε από την συνένωση των Π + Σ. Εννοιολογικά έχει άθροισμα των εννοιών των γραμμάτων που το αποτελούν (Ψυχή, ψύχος, ψέμα, ψυχρός, ψίθυρος, κτλ.) 
-Ω-.  Εννοεί τον μέγιστο χώρο. Εννοεί και αυτό που σε περιβάλλει και δεν χωρά στο οπτικό πεδίο. Π.χ. Ωρανός (ουρανός). Εννοεί το απέραντο, ότι βρίσκεται πέραν της οράσεως και εκτός οπτικού πεδίου. (Ωκεανός, ώρα, Ωρίων. Ωδή, Ποσειδ-ω-νας, Δ-ω-νη, άνθρ-ω-πος κτλ.)  
Ένα παράδειγμα... 
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Α(ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ) - Ν(ΝΟΥ) - και Θ(ΘΕΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑΣ)- που Ρ(ΡΕΕΙ) - στο Ω(ΑΠΕΙΡΟ ΧΩΡΟ) - και εκφράζεται σε Π(ΧΩΡΟ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ)- σε Ο(ΟΡΙΑΚΟ ΟΠΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ) - μέσω της Σ(ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ)
Στις Ελληνικές λέξεις, όσο πιο μπροστά είναι ένα γράμμα, τόσο αυξάνει και η κωδική του έννοια εντός της λέξεως
Το πρώτο γράμμα δείχνει τη βάση της ζωής, είναι το βασικό στοιχείο και ο κεντρικός άξονας όπου γύρω του περιστρέφεται και χτίζεται το άτομο.
Το μεσαίο γράμμα προσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο το άτομο θα ζήσει τη ζωή του.
Το τελευταίο γράμμα μας δείχνει πως θα δώσει κανείς "ζωή στη ζωή του" ποια θα είναι η κατάληξή του.
aoratos-naos

Read more: http://www.i-diadromi.gr/2015/03/blog-post_626.html#ixzz3TLjY0O3O
=========================================================
Η Φύση, η Τέχνη και τα Γράμματα του Αλφαβήτου
Ανάλυση πάνω σε στοιχεία του Βασικού Σχεδίου και του «Κώδικος του Έλληνος Λόγου» του Δρος Θεολόγου Σημαιοφόρου.Tης Φωτεινής Τυράσκη (Πτυχιούχου Τ.Ε.Ι. της σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στο Κινούμενο Σχέδιο και την Γραφιστική ΚινηματογράφουΕιδικάΕφέ). http://www.ellinlogos.gr/%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CE%B2%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85/                        Τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, παρ’ ότι φτάνουν ως τις μέρες μας τροποποιημένα ή “παραμορφωμένα” σε σχέση με την αρχική τους μορφή, συνεχίζουν να κουβαλούν έννοιες, τίς οποίες αποκωδικοποίησε ο Δρ Θεολόγος Σημαιοφόρος αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της γλώσσας μας αλλά και αυτών των διανοιών που επινόησαν και «κατασκεύασαν» την ελληνική Γλώσσα.                              Η γλώσσα μας περιγράφει, εκτός των άλλων και τις λειτουργίες της Φύσης, γι’ αυτό και είναι Αθάνατη…Όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά μιά τηλεοπτική εκπομπή, που αναφερόταν στον Κώδικα του Έλληνος Λόγου, εντυπωσίασθηκα πολύ. Αυτά που άκουγα μού ήταν τόσο οικεία, όχι γιατί σχετίζονταν με την ελληνική γλώσσα, αλλά γιατί ξεπηδούσαν μπροστά στα μάτια μου, ζωντανά, όλες οι γνώσεις περί Φύσεως και Τέχνης, που είχα διδαχθεί, σύμφωνα με το αντικείμενο των σπουδών μου.        Ξάφνου, τα γράμματα είχαν μετατραπεί σε «ιδεογράμματα», όπου όχι μόνο (σύμφωνα με τον Κώδικα) είχαν μια μονοσήμαντη έννοια – ερμηνεία, αλλά και η γραφική τους παράσταση εξέπεμπε αυτή την σημασία και δεν θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς σχηματισμένα, προκειμένου να επιβεβαιωθή η έννοιά τους.  Και για να μην μιλώ μόνο θεωρητικά, θα παραθέσω κάποια παραδείγματα:                                       Όταν θέλουμε να ορίσουμε έναν χώρο, ακόμα και «διά χειρονομίας», φτιάχνουμε έναν κύκλο. Αν εξαιρέσω την σημερινή «τετραγωνισμένη» εποχή της κυτιοποιήσεως και της ελλείψεως επαφής μας με την φύση, οι αρχαίοι οικισμοί, οι πρωτόγονες καλύβες, ο πλανήτης μας (ως τόπος κατοικίας), ακόμα και η αίσθησις του ανθρώπου για τον χώρο, «από την κοιλιά της μάνας του», έχουν σχήμα κυκλικό.  Τό γράμμα, λοιπόν, που θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον χώρο, είναι το Ο (όμικρον), όπου σύμφωνα με τον Κώδικα του Έλληνος Λόγου σημαίνει τον περιωρισμένο χώρο;                                 Ένα άλλο γράμμα, συγγενές αυτού (ως γραφική παράσταση), είναι το Φ(φί). Το Φ μας περιγράφει έναν χώρον (Ο), ο οποίος «διχοτομείται» από μιά κάθετη γραμμή. Πριν αποκωδικοποιήσουμε το Φ, θα πάρουμε μεμονωμένα αυτήν την γραμμή, που είναι το Ι(ιώτα-γιώτα), για να πούμε ότι στο επίπεδο Φύσης-Τέχνης, σημαίνεται, σαν οπτικός συμβολισμός, ως μιά γραμμή δράσης-κίνησης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι το ανθρώπινο μάτι διαβάζει από πάνω προς τα κάτω.                                                     Κατά τον Κώδικα του Έλληνος Λόγου, το Ι σημαίνει μικρή ποσότητα δυνάμεως-ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί.Έτσι, αν θέλουμε να συμπληρώσουμε την φράση μας, για να κατανοήσουμε το γράμμα Φ, θα πούμε: (Ι) = μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί (Ο) έναν χώρο. Αυτή ακριβώς είναι και η κωδική έννοια του φωτός, κατά τον κ.Σημαιοφόρο, γιατί το Φ σημαίνει το Φως Το Ρ παριστά ένα χώρο Ο, από τον οποίον «ρέει» η ακτινοβολία ενός Ι (ιώτα), άρα το Ρ, ορθώς, σημαίνει την ροή (Ρ = πάσα Ροή   Όταν τα μικρά παιδιά ζωγραφίζουν τον ήλιο, φτιάχνουν έναν κύκλο με ακτίνες (όπως τα παρακάτω σχήματα):
suna sun2bsun3c


Το γράμμα που εκφράζει επακριβώς την ηλιακή ακτινοβολία, είναι το Λ(λάμβδα), καθώς έτσι ορίζεται και από τον Κώδ του Έλληνος Λόγου, Λ = ηλιακή ακτινοβολία πρωτίστως καί τά υγρά – υστέρως.
Όταν κλείσουμε το Λ (Λ-Δ) δημιουργούμε ένα τρίγωνο, σαν ένα δυναμικό πεδίο ενεργείας και έτσι έχουμε το γράμμα Δ (δέλτα), το οποίο σύμφωνα με τον Κώδικα εκφράζει την Δ = Δύναμι που Δομεί και Δημιουργεί.
Το γράμμα Α (άλφα) δηλώνει, κωδικώς, την Αρχική Δύναμη και σχηματικώς εμφανίζει ένα σύνθετο γράμμα, αφού έχει ενσωματωμένα το Λ και το Δ. Αυτό μάς βεβαιώνει, ότι αντιλαμβανόμαστε την Αρχική Δύναμη, μέσω της Λ = ηλιακής ακτινοβολίας.
Το Ε (έψιλον), κωδικώς, εκφράζει την έννοια της εκτάσεως – εκπορεύσεως και είναι εύκολο να το αντιληφθούμε, αν σκεφτούμε ότι, όταν φωνάζουμε κάποιον (π.χ. Εε Κωνσταντίνε…), στην κλητική το Ε… μαζί με την έκταση του χεριού μας προς αυτόν, εκφράζει την προσπάθεια του «είναι» μας να επεκταθεί και να επικοινωνήσει με το άτομο που είναι μακρυά.
Όσο για το Μ (μι), σχηματικώς, εμφανίζει δυό λάμβδα (ΛΛ) ενωμένα, που μας δίνουν την εξής πληροφορία: μεγάλη ποσότητα ηλιακής ακτινοβολίας συμπυκνώνεται και έτσι έχουμε την έννοια της ορατής μας φύσης. Πράγματι κατά τον κώδικα του Έλληνος Λόγου Μ = η ορατή μας φύση. Δηλαδή ό,τι βλέπει το μάτι μας είναι στερεωμένη ενέργεια-ακτινοβολία.
Κατά την φιλοσοφίαν του κώδικος, τα άφωνα αποτελούν δύο ομάδες την ουράνια και την γήινη (βλέπε σχετικούς πίνακες κώδικος Σημαιοφόρου). Αυτό, μάς βοηθά να διαχωρίσουμε νοηματικώς, τις δράσεις των γραμμάτων, αν εκφράζουν δηλαδή ουράνιο ή γήινο επίπεδο.
Το Τ (ταυ), σύμφωνα με τον Κώδικα, σημαίνει την Τ = Στερέωση και, ως γήινο άφωνο που είναι, μας παραπέμπει, με την οριζόντια γραμμή του, στο επίπεδο της γης. Άρα όλη η ουσία της δυνάμεως που το διέπει, δρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Λόγω, όμως, της συμπυκνώσεως του γαιώδους υλικού, αυτή η δύναμη στερεώνεται.                                                                                                        Το Π (πί), κατά τον κώδικα, ανήκει στα ουράνια άφωνα. Σχηματικώς περιγράφει με την οριζόντια γραμμή του το ουράνιο επίπεδο. Οι δυό κάθετες γραμμές, είναι αυτές που τροφοδοτούν από τον Ουρανό και περιβάλλουν προστατευτικά ό,τι είναι «υπό την Σκέπη Του». Το -Π-, κατά το Κώδικα, σημαίνει – πρωτίστως – τον Πατέρα Θεό και κατόπιν το Πύρ – το πρώτο στοιχείο της Δημιουργίας. Σημαίνει την δύναμη που μας Περιβάλλει, μας Προστατεύει και μας Πυροδοτεί.                      Το Θ (θήτα) περιγράφει έναν Ο (χώρο) με μιαν οριζόντια γραμμή στην μέση. Aυτή η γραμμή εκφράζει ένα επίπεδο π.χ. τον ορίζοντα. Αν κοιτάξουμε τον ορίζοντα, μέσα από ένα τηλεσκόπιο, θα δούμε ένα Θ, όπου Θ, σύμφωνα με τον Κώδικα, σημαίνει την Θέαση.                                                            Το Ζ (ζήτα), με αυτό το σχήμα του, περιγράφει την δύναμη του κεραυνού που φορτίζει την γή και κατά τον κώδικα του Δρος Σημαιοφόρου σημαίνει την Ζ= Ζωή και Ζέση.                                         Το Υ (ύψιλον), με το σχήμα του (χωνί) εκφράζει Υ = συμπύκνωση, συγκέντρωση ενεργειών, καθώς βεβαιώνει η κωδική του σημασία. Το Η (ήτα) είναι δύοΙ ιώτα ενωμένα (Ι+Ι), όπου σε αυτήν την περίπτωση παίρνουμε την εξής πληροφορία: Αφού το Ι σημαίνει μικρή ποσότητα δυνάμεως-ακτινοβολίας η οποία απαύστως τροφοδοτεί, όταν αυτή η ποσότητα είναι μεγάλη τότε γίνεται ορατή, δηλαδή φανερώνεται.                           Κατά τον Κώδικα, αυτό ακριβώς σημαίνει Η = φανέρωση.
Δεδομένου ότι η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, θα μπορούσε να έχει «σάρκα και οστά». Τον ρόλο των «οστών», την βάση, θα λέγαμε του νοήματος, την έχουν τα άφωνα, ενώ η «σάρκα», δηλαδή η φωνή και το φως,είναι τα φωνήεντα. Η Ελληνική Γλώσσα είναι αυτή με τα περισσότερα φωνήεντα, άρα εκπέμπει περισσότερο φώς και μάλιστα σ’ όλο το φάσμα των 7 χρωμάτων. Ακούμε 7 νότες, βλέπουμε 7 χρώματα, έχουμε 7 ενεργειακά κέντρα και τα φωνήεντα του ελληνικού αλφαβήτου είναι 7.                         Οι αυχενικοί σπόνδυλοι που αντιστοιχούν στις φωνητικές μας χορδές είναι 7, ενώ οι επόμενοι 17 (θωρακικοί και μέσοι), είναι όσα τα άφωνα (σύμφωνα) του ελληνικού αλφαβήτου, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως την ραχοκοκαλιά του νοήματος των λέξεων.                                 Το ανθρώπινο σώμα έχει την ίδια αναλογία νερού, με όση αντίστοιχα έχει η Γη μας. Η θερμοκρασία του είναι 36,6 βαθμοί, όσοι και οι δεκανοί του ηλιακού έτους.Το ίδιο το σώμα μας είναι «ζυμωμένο» και δομημένο, σύμφωνα με την Φύση της γης μας και τους Νόμους της.
Ο ‘Ελλην Λόγος, o Φωτίζων τον Νού, ο Ηλιακός Λόγος, βρίσκει την έκφρασή του μέσω της Ελληνικής Γλώσσας, η οποία είναι «ζυμωμένη» και δομημένη σύμφωνα με την Φύση και τους Νόμους της.  Είμαστε η ευλογημένη γενιά, που θα «μετα-λάβει» την Σοφία των προγόνων μας, όχι της παλαιότητας των 2.500 ετών, αλλά τα πανάρχαια κείμενα, μύθους, ονόματα και λέξεις, που κρατούν κλειδωμένα νοήματα και πληροφορίες επιστημονικές, κοσμογονικές, θεολογικές και φιλοσοφικές, περιμένοντας εμάς να τις ανακαλύψουμε…                                                                                   ================================


=====================================================

ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜOΝΑΔΙΚΗ! ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ!!!

Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά). Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου
Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.
Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:
1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:
1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία
Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.
1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.
2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…
Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.
Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.
Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»
==================================
http://ellaniapili.blogspot.gr/2016/09/blog-post_854.html

 Πώς, η πολυδιάστατη χρήση της γλώσσας μας, μπορεί να φέρει την Αλλαγή

http://ellaniapili.blogspot.gr/2016/09/blog-post_854.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)